Od dnia rosyjskiego ataku na Ukrainę ja analizuję portale społecznościowe. Poprzez publikacje, reakcje i komentarze na Facebooku, Instagramie i Telegramie jest mozliwosc odtworzenia przekroju społeczeństwa, globalna refleksje wydarzeń, które rozpoczęły się 24 lutego 2022 roku.

Absolutna jedność 

Moim zdaniem społeczeństwo ukraińskie nigdy nie było tak zjednoczone jak dzisiaj. Tysiące mężczyzn stoją w kolejkach do służby wojskowej. Siedemnastoletni chłopcy wstępują w szeregi obrony terytorialnej. Osoby, które od 50 lat mówili po rosyjsku, przechodzą na ukraiński. Biznesmeni idą na front, inni przekazują swoje zyski na potrzeby wojska. IT-specialisci organizuja DDOS-wojsko. Showmeni zbierają miliony na drony, śpiewacy uczą się posługiwania bronią. Liderzy opinii konwertuja traffic w przelewy na SAVELIFE.in.ua. Wcześniej apolityczni artyści tworza projekty krytyczne, analizujące rosyjską agresję. Wcześniej apolityczni zwykli ludzie, niezbyt wierzący w niebiezpieczenstwo rosyjskie – już znają jego ksztalt z gwizdzacymi kalibrami. Ukraina jest bardziej zjednoczona niż kiedykolwiek, ale niestety za tę jedność płacimy zbyt wysoką cenę.

Te same procesy zauwazam i w Europie. Ukrainę wspierają zarówno konserwatyści, jak i siły lewicowe. Codziennie w wiadomościach: 

• Niemcy przekazały Ukrainie Mars II MLRS 
• Słowacja może przekazać 11 samolotów 
• MiG-29 Brytyjskie haubice L199 dostarczone na Ukrainę. 

Istnieją już setki podobnych nagłówków. Jak I pikety w Warszawie, Berlinie, Paryżu.

W pomocy Ukrainie biorą udział jak znane inicjatywy polityczne, takie jak np. Strajk Kobiet, zbierając dziesiątki tysięcy złotych i prowadząc akcje informacyjne. Tak I lokalne grupy młodzieżowe, jak FOOD NOT BOMBS – prowadza agitacje, a także gromadzą srodki. Praktycznie każdy ukraiński biznes za granicą bierze udział w globalnym procesie wsparcia, a zagraniczni idą w jego ślady. Tak więc w pierwszych dniach inwazji bar Sekta zorganizował punkt przyjmowania uchodźców. W Krakowie widziałem na własne oczy, jak kobieta zebrała kilkanaście toreb z pomocą humanitarną, po prostu przychodzą do sąsiadów. Moi przyjaciele nie spali przez kilka dni, pomagając uchodźcom na głównym dworcu. A znajomi z jednej restauracji przez miesiąc oddawali napiwki na cele charytatywne. Takich przykładów są już tysiące. Nikt nie milczy, milczeć oznacza nie miec nic przeciwko.

Pole informacyjne uległo całkowitej zmianie. Wszystkie sprawy dnia codziennego wypadły z matrycy, pozostało tylko: przeżyć, zemścić się, pomóc.

Koncepcja antyfaszyzmu Putina rozbita 

Technolodzy polityczni nadali rosyjskiej agresji militarnej narrację antyfaszyzmu i tak zwanego wyzwolenia. Rosja prawdopodobnie spodziewała się, że najeźdźca zostanie powitany kwiatami jako wyzwoliciel. Stało się jednak odwrotnie i w pierwszych dniach inwazji tysiące ludzi uzbroiło się i było gotowe umrzeć za swoją ziemię.

Ewentualne postawienie na prorosyjskie siły polityczne na Ukrainie przegrało. Właściwie zmarginalizowane te grupy, zostały wykluczone z przestrzeni informacyjnej i de facto przestały istnieć. Zmieniła się sama świadomość każdego Ukraińca. Nie możesz milczeć, gdy dom wali się od Gradu, a twoj były kolega z klasy ginie na blokadzie drogowej. Świadomość przekroczyła punkt rozgałęzienia, po którym nie można powrócić do koncepcji tak pilnie kultywowanych braterskich narodów. Apolityczność zostala zabita.

Po Buczy, ataku na Dom dziecka w Mariupolu, Rosja stała się RoSSją dla całego świata. Nawet dla osób, które są dalekie od procesów politycznych: jak tatuator Blanco czy queer aktywista queer Freni. Oburzenie, nienawiść, ból, pragnienie zemsty przeszywały wszystkich jak drzazgami. A przynajmniej kilka naklejek na ulicach i link do SAVELIFE.in.ua na Instagramie już mówi: są z nami, są dla nas.

Kolejnym dowodem nieudanej kampanii Rosji jest odpływ influencerów. Nevzorov, Tinkov, Urgant, Makarevich, Sobchak i mniejsze wartości typu Dolgopolova, Mashkovej. Opuszczenie terytorium jest również formą protestu. W rzeczywistości inwazja zainicjowała proces anulowania, a właściciele kapitału społecznego – gwiazdy popu, dziennikarze, biznesmeni – nie mogą milczeć.

Urodziny sztuki krytycznej w Ukrainie 

W 2018 roku analizowałem wystawę sztuki medialnej Ukrainy lat 90. i dostrzegłem wspólną cechę – apolityczność. Artyści lat 90. opowiadali o metafizyce, narkotykach, filozofii, seksie, śpiewali z metaforami i psychodelicznymi podróżami. Artysta był dowcipnym Orfeuszem o miodowym głosie, poruszającym świadomość poza kaprysami wieców, akcji, wyborów, nowych praw i osobowości politycznych. I ta tradycja została w większości zachowana do 24 lutego 2022 r. Dzisiejsze pole polityczne i społeczne badały osoby: Alyona Mamai, Sasha Kurmaz, Alevtina Kahidze, David Chichkan, Nikita Kadan… Powodem tego jest brak sztuki krytycznej jako dyscypliny w systemie edukacji.

moim zdaniem wojna z Rosją została już katalizatorem narodzin nowego pokolenia artywistów, artystów, którzy kwestionują, krytykują, przesłuchują, przygotowują społeczeństwo i politykę. artyśtow-reakcjonistow. Artyści ukraińscy przestali milczeć I stali się widoczni za granicą: Danylo Galkin w Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK, Lia Dostleva w projekcie Zachmurzenie. Maria Mitrofanova z projektem Pojedyncze pikiety „?”. Akademie sztuki w Krakowie i Warszawie udostępniły bezpłatne miejsca artystom z Ukrainy. nikt nie milczy. ale niestety płacimy za to zbyt wysoką cenę.